اشک آمد امشب تا مرا از من بگیرد
آمد مرا یک شعله در شیون بگیرد
مثل گلاب از چشم خیس من چکیده ست
تا انتقام خنده را از من بگیرد
من دست و پا گم کرده ام، کو سربه داری؟
تا سرکشی های مرا گردن بگیرد
کو دیده ی یوسف شناسی تا تنش را
یک برگ گل از بوی پیراهن بگیرد؟
او زیر چتر ساده ی من خیس باران
من منتظر تا گریه باریدن بگیرد
گفتم: بگو... چیزی بگو... تا مثل آهو
رد صدایت بوی آویشن بگیرد
چرخی بزن تا روح ناآرام دریا
در هق هق چشم تو رقصیدن بگیرد
من گفتم و او گفت و برقی زد نگاهش
من منتظر تا شعله اش دامن بگیرد
او بی خیال بهت ماه و بغض باران
من منتظر تا او مرا از من بگیرد
1007
0
4.5
هنوز قصه ی نخل و سوار یادم هست
سیاه چادر ایل و تبار یادم ه ست
هنوز ماه شب عید و حوض نقاشی
هنوز اول اسم بهار یادم هست
بهار، دختر روبنده های پولک پوش
عروس هلهله ی سبزه زار یادم هست
کجای چهچه ی باغ بود یادم نیست
از آن هزاره یکی از هزار یادم هست
از آن همیشه ی تاریک قصه ی چشمش
-همان ستاره ی دنباله دار- یادم هست
چه بود نام قشنگش؟ بهار یا برنو؟
قبیله بود و همین یک بهار یادم هست
کمر به کینه ی غم بسته بود چشمانت
نماز خواندی و بستی قطار یادم هست
در آن چکاچک شمشیر، خون و خاکستر
گریست دغ تو را زارزار یادم هست
چکید ماهی تنگ بلور از چشمت
شکست بغض تو بی اختیار یادم هست
تو بی ترانه نبودی شبی که می رفتی
شکوه رقص تو بالای دار یادم هست
541
0
مجنون نه ! من باید خودم جای خودم باشم
باید خودم بی واژه لیلای خودم باشم
عمری مرا دور تو گردیدم دمی بگذار
گرداب نا آرام دریای خودم باشم
شیدایی شبهای بی لیلا به من آموخت
باید به فکر روح تنهای خودم باشم
بیهوده بودم هرچه از دیروز تا دیروز
باید از امشب فکر فردای خودم باشم
بگذار من هم رنگ بی دردی این مردم
در گیرودار دین و دنیای خودم باشم
اما نه...! من آتش به جانم، شعله ام، داغم
نگذار یک پروانه هم جای خودم باشم
حیف است تو خاتون خواب هر شبم باشی
اما خودم تعبیر رؤیای خودم باشم
من مرغ عشقی خسته ام، کنج قفس تا کی
آیینه دار بی کسی های خودم باشم
باید "تو" در آیینه ام باشی "تو"... می فهمی؟
حیف است من غرق تماشای خودم باشم
حیف است تو خورشید عالمتاب من باشی
من سایه ای افتاده در پای خودم باشم
باید ردیف شعر را لَختی بگردانم
تا آخرین حرف الفبای خودم باشی
هر جمعه را مشتاق تر خواب تو می بینم
تا هشت روز هفته لیلای خودم باشی
2289
1
5
من کیستم؟ من کیستم؟ مردی هراسان از خودم
هر لحظه بر می خیزم از خوابی پریشان، از خودم
در بی نشانی های خود دنبال من بودم ولی
بی پرسه دور افتاده ام چندین خیابان از خودم
تا چشم می بندم جهان در سایه پنهان می شود
من چشم پوشی می کنم اینگونه آسان از خودم
من می توانم بگذرم اینگونه آسان از تو و ...
از درد های ساده ی پیدا و پنهان از خودم
آهو تویی، صحرا منم، اما دلم آرام نیست
گاهی گریزان از تو و گاهی گریزان از خودم
...
دیگر مپرس از من نشان، در بی نشانی ها گمم
دیگر نمی دانم جز این، چندین و چندان از خودم
بارانم و می خواستم در ناله پیدایم کنی
ردّی اگر نگذاشتم در این بیابان از خودم
عمری نفس فرسوده ام در زیر بار زندگی
با مرگ می گیرم ولی، یک روز تاوان از خودم
باید مرا راهی کنی با آیه های اشک خود
یک روز باید بگذرم از زیر قرآن از خودم
من دور خواهم شد شبی، از بغض سرد ایستگاه
یک نرمه باران از تو و چندین زمستان از خودم
موجی وزید از هرچه هیچ، آب از سر دریا گذشت
بگذار من هم بگذرم این گونه آسان از خودم
با حذف چند بیت
2530
0
5
سال ها چون موج دریا در تلاطم زیستم
با «به دریا بنگرم دریا ته وینُم» زیستم
روزها در قحط سال خاطرات سبز دشت
مثل بابا، با دوبیتی با ترنّم زیستم
چار فصل دفتر دل قصه ی پاییز بود
روزها در انتظار فصل پنجم زیستم
چشم من، دریاییِ صد نوح، طوفان بود و من
مثل اشکی در میان چشم مردم زیستم
عاقبت مردم نفهمیدند مفهوم مرا
بینشان هرچند عمری با تفاهم زیستم
آنچه آمد بر سرم از یک تبسم بود و باز
سال ها در آرزوی یک تبسم زیستم
2174
0
4.5